Dyrektywa o ochronie sygnalistów — co warto o niej wiedzieć?

W 2019 roku Parlament Europejski jasno opowiedział się za wprowadzeniem w życie Dyrekytywy z dnia 23 października 2019 roku w sprawie ochrony osób zgłaszających naruszenia prawa Unii. Otrzymała ona potoczną nazwę dyrektywa ochrona sygnalistów, gdyż właśnie ma chronić tak zwanych sygnalistów. Co warto wiedzieć na temat tego aktu prawnego?

Ochrona sygnalistów — czy obowiązuje w Polsce i kogo dotyczy?

Wedle założeń Unii Europejskiej dyrektywa ochrona sygnalistów miała obowiązywać od 17 do 2021 roku w większych przedsiębiorstwach. Mowa tu o firmach zatrudniających ponad 250 osób. Od 17 grudnia 2023 roku ma to też dotyczyć przedsiębiorstw od 50 do 249 pracowników. Obecnie jednak w naszym kraju przepisy te nie zostały jeszcze oficjalnie wprowadzone. Nie oznacza to, że nie warto zainteresować się ich wprowadzeniem. 

Ochrona sygnalistów — kim są sygnaliści?

Dyrektywa ochrona sygnalistów wprowadziła termin sygnalisty, który często jest niezrozumiany. Dotyczy on osoby, która zgłosi nieprawidłowości w firmie, organizacji lub miejscu pracy. Wbrew pozorom nie robi jednak tego, by działać na szkodę przedsiębiorstwa, a po dla jego dobra. Dzięki sygnaliście, który wykorzysta proces anonimowego zarządzania naruszeń, firma może bowiem wprowadzić zmiany. 

Aby jednak sygnaliści mogli istnieć, firmy muszą wprowadzić zgodny z unijnymi przepisami system do obsługi zgłoszeń. Takowy oferuje na przykład firma Oxari, dzięki której możliwe będzie wprowdzenie zgodnego z regulacjami systemowego zarządzania zgłoszeniami. Więcej na ten temat można przeczytać na stronie: https://www.oxari.com/pl/produkt/sygnalista.

System do obsługi zgłoszeń — jak go wprowadzić?

Chcąc wprowadzić system do obsługi zgłoszeń, trzeba oczywiście znaleźć takowy. Przykładem jest Oxari Sygnalista, czyli oprogramowanie umożliwiające systemowe zarządzanie zgłoszeniami. Spełnia on wszelkie wymogi ABI RODO i innych regulacji dotyczących ochrony danych osobowych. Dzięki temu przedsiębiorstwo może działać bez martwienia się o kary wynikające z braku implementacji wymaganych przez prawo rozwiązań.